Rens Lieman

keyboard_backspace share

print

Van de acht slaapkamers en twaalf badkamers in Jared Leto's huis in Hollywood Hills gebruikt hij er geen een. Hij woont hier niet, hij werkt hier niet — beide doet hij elders in 'The Hills'. Hij geeft er wel dit interview aan ELLE, die probeert te begrijpen waarom hij dit huis eind vorig jaar kocht voor 4,5 miljoen euro. Wat doet Leto hier dan wel?

- 'Top secret stuff.'

Ja ja. Maar wat dan?

- 'I could tell you, but then I'd have to kill you.'

Kom op, Jared.

- 'Oh, nou ja, niet zo veel eigenlijk. Ik vond het gewoon een mooi, mal, oud pand. Er zijn allemaal rare kamers, it's pretty wild. Ik heb het gekocht omdat dit huis een mooi stukje Hollywood-geschiedenis is. Dit was vroeger een supergeheime militaire basis. Echt!'

Van alle dingen die je in een interview met Jared Leto in twijfel moet trekken, is dit er niet een. In de Koude Oorlog was deze villa werkelijk een geheime filmstudio van het leger, compleet met ontwikkel-laboratoria, filmarchieven en geluidstudio's. Er werden in het diepste geheim opnames van atoombomontploffingen ontwikkeld.

Net als het huis, is de nieuwste eigenaar 'pretty wild'. Of in ieder geval excentriek. Vooropgesteld is Jared Leto een buitengewoon getalenteerd acteur (Requiem for a Dream, Dallas Buyers Club) en zingende voorman van rockband Thirty Seconds to Mars, met broer Shannon op de drums. 

Met de maand kleurt (roze, platinablond) en stijlt (hanenkam, golvend tot over de schouders, man bun) hij zijn haar anders. Een beetje zoals voetballer David Beckham, maar dan bonter uitgevoerd en met minder fucks to give. 

Oh, en Leto had een wolf als huisdier. Geen husky, een wolf. Judas, geheten. Toen Judas nog leefde, legde Leto aan The Rolling Stone uit waarom hij zijn wolf cool vond: 'Hij gaat nooit om met de andere honden. Zo'n speciaal dier. En hij is een killer. Ik had eens het raampje in mijn auto open. Sprong hij ineens de auto uit, om vervolgens keihard weg te rennen en een gans te grijpen.'

Jared, is het redelijk om te stellen dat je de zaken wat, nou ja, anders aanpakt dan de meesten?

- 'Dat is wel redelijk, ja.'

Vandaag is Leto's voorkomen behoudend. Het haar in de natuurlijke, donkerbruine kleur, een blauw t-shirt boven jeans. Een knappe man die gemakkelijk voor 30 door kan. Hij is 44. De aanleiding voor dit gesprek - vijftien minuten, wat hij liever teruggebracht had gezien tot vijf - is wat gewoontjes voor zijn doen: Leto is de nieuwe ambassadeur van Gucci Guilty. 

Hij klooit met de stoel waar hij niet op zit. Liever zou hij vandaag rotsklimmen, als er geen interviews gepland stonden en hij 'niet druk zou zijn met allerlei creatieve inspanningen', wat hij 'meestal wel is'.

Jared Leto (1971) werd geboren in Bossier City, Louisiana. Samen met moeder Constance en broer Shannon (vader was al vroeg uit beeld) verhuisde hij regelmatig. Zijn creatieve wording vond hier in de Hollywood Hills plaats, waar het gezin in de jaren zeventig woonde. 

'Het was toen nog een soort hippiedorp,' zegt Leto. 'Ik groeide op met artiesten en kunstenaars om mij heen, mensen die hun eigen instinct volgen. Dat onconventionele dat in mij zit, heeft daar mee te maken. Net als degene die mij heeft opgevoed.'

Leto's moeder was zo'n hippie. Hij draagt zijn Oscar voor Beste Mannelijke Bijrol (in Dallas Texas Buyers Club) aan haar op. Uit zijn acceptance speech: 'Een alleenstaande moeder en een high school dropout, maar op op de een of andere manier heeft ze het toch voor elkaar gekregen zichzelf en haar kinderen een beter leven te geven. Ze heeft haar kinderen aangespoord creatief te zijn, hard te werken en iets speciaals te doen. Ik hou van je, mam. Bedankt dat je me leerde te dromen.'

Die droom begint als Leto op zijn 21ste terug naar Los Angeles verhuist. Een paar kunststudies in New York en Philadelphia zijn voortijdig gestrand. De fascinatie voor film beklijft, maar Leto denkt dat hij meer kans maakt om ooit een film te regisseren als hij eerst als acteur aan de bak komt. 

Dus trekt hij westwaarts, zo memoreert hij tegenover Interview Magazine. 'Met een rugtas om en een paar honderd dollars in mijn zak reisde ik af naar California. Ik bracht de eerste nachten door op het strand in Venice. Daar begon het.'

Twee rollen vormen samen Leto's grote doorbraak. De eerste is die van rebelse high school hunk 'Jordan Catalano' in My So-Called Life (1994), een kortlopende maar met lovende kritieken overladen Amerikaanse tienerserie. De tweede is die van een psychopathische inbreker in blockbusterfilm Panic Room (2002).

Daar tussenin zit een nog veel indrukwekkendere filmrol, als je het ons vraagt. In Requiem for a Dream (2000), een prachtige verfilming van Hulbert Selby Jr's boek, speelt Leto een heroïneverslaafde. Hij vindt dat zelf ook zijn 'beste rol ooit'. 

Om zichzelf de psyche en de fysiek van een verslaafde aan te meten, koos Leto ervoor een poos op straat te leven, samen met junkies. Hij hongerde zichzelf uit en viel twaalf kilo af. Aan The Telegraph vertelt hij daarover, zonder in details te treden: 'Het was donker en persoonlijk, masochistisch en op sommige momenten bedenkelijk. Het duurde lang voordat ik mij alleen al fysiek weer een normaal mens voelde.'

Leto zou vaker in de huid kruipen van het personage dat hij speelt, het zogenaamde method acteren. Voor zijn rol als een met HIV besmette transseksueel in Dallas Buyers Club - waarvoor hij andermaal flink moest afvallen - interviewde Leto aidspatiënten en kleedde hij zich op en buiten de set in vrouwenkleren. Hij liep en praatte ook als zijn personage 'Rayon'.

'De enige manier waarop ik kan doen wat ik doe, is door er headfirst en diep in te duiken,' aldus Leto in Rolling Stone.

Dallas Buyers Club was Leto's terugkomst op het filmdoek. In de vijf jaar ervoor had hij Hollywood namelijk de rug toegekeerd om zich op de muziek te richten, op Thirty Seconds to Mars. Leto schrijft, zingt, regisseert muziekvideo's en is algeheel voorman van de driekoppige rockband. 

Met hun derde album, This is War, toerde de band twee jaar lang de wereld rond — een wereldrecord. Een vijfde album is nu in de maak.

'We leven een kort leven,' zegt Leto nu. 'Voor mij wordt het interessanter wanneer ik ongewone keuzes maak. Vijf jaar lang uit de filmwereld verdwijnen was zo'n ongewone keuze. Dat is zelfmoord hoor, in Hollywood! Maar wanneer je een pauze inlast, kun je de boel overzien. Luisteren. Iets leren van de weg die je had ingeslagen, en dat ergens anders toepassen. Ik leerde mijn instinct te volgen. Ik denk niet dat ik de rol in Dallas Buyers Club op dezelfde manier had kunnen spelen als ik nu deed, als ik niet ook zoveel risico's met mijn eigen leven had genomen - met mijn creatieve leven althans.'

'Er is een grote beloning voor zij die ongewone doelen nastreven. Ik heb dat altijd gedaan, en zal dat altijd blijven doen.'

Leto's Hollywood-sabbatical had zomaar een pensioen kunnen worden. In interviews hint hij wel vaker naar een verdwijning. Niet alleen uit de spotlights, maar ook weg uit de bewoonde wereld, om zich ergens in een hutje in het bos terug te trekken. Nu zegt hij daarover: 'Ik zie dat wel voor me. hou van eenzaamheid, ik hou van de natuur.'

Zal je ooit daadwerkelijk vertrekken?

- 'De deur staat voor mij altijd open. Om te verdwijnen, bedoel ik. Iedereen heeft de mogelijkheid om zijn koers aan te passen. Sommige mensen leven een geweldig tweede, derde of zelfs vierde leven. There's a big world out there, ik zou zó iets anders kunnen vinden om na te jagen.'

Hoe wil je dan herinnerd worden, als je weg bent?

- 'Niet. Het is belangrijk om te vergeten, en door te gaan.'